En toen was het al weer week 39. Vol spanning wachten we nog steeds elke dag af. En dat afwachten begint zijn tol te eisen. Want wat kunnen we nu nog doen? We proberen nog steeds de wandelingen te maken en te gaan zwemmen. Ook gaan we wat vaker uit eten, want dat kost eigenlijk geen moeite. Maar kunnen we nog iets bijzonders doen? Iets om de zwangerschap te vieren? Ja wel hoor, deze week gaan we Buik Schilderen!

Online op de socials kan je het voorbij zien komen. Als Meta bedacht heeft dat zwangerschap in je leven belangrijk is tenminste. Mooie foto’s van prachtig beschilderde zwangere buiken.
Er zijn kunstenaars die niet op papier of een doek schilderen, maar die juist de mooie ronde buiken van zwangere vrouwen gebruiken als hun canvas.
Wat ze schilderen is heel uiteenlopend. Je ziet leuke schattige figuurtjes, prachtige landschappen en alles wat daar tussen zit.
Sommige kunnen ook de rondingen nog mee nemen in hun werk. Prachtig.

Dit buik schilderen is iets wat we eigenlijk al veel eerder hadden bedacht. Ergens bij de twintig weken had ik al aangegeven dat ik dit wilde doen. Het is namelijk echt een activiteit die de zwangerschap omarmt.
Nee, we willen dus niet naar zo’n artiest gaan en die laten schilderen, wij willen het juist zelf doen. Even tijd met z’n tweeën en iets leuks doen.

Bianca had de schmink al een aantal weken geleden besteld. Ook hadden we nog wel enkele penselen en een sponsje die we konden gebruiken. Het enige wat ik nog moest vinden was tijd.
Elke keer was er wel iets waardoor ik het uitstelde, iets wat nog even tussendoor kwam, het huishouden of plotseling toch nog even weg.
Nu we zo dicht bij het einde van de zwangerschap komen hebben we het buik schilderen dus van te voren in gepland.

Zo was er dan ook niks wat er nog even gedaan moest worden. Het hele weekend was vrij, ik had de zaterdag nog om de dingen te doen.
Een andere beslissing die we bewust namen was om het schilderen in de ochtend te doen. Dan elimineer je de mogelijkheid dat er plots toch nog iets tussenkomt of ik me gedurende de dag andere dingen in mijn hoofd haal.

Het was gelukkig prachtig weer buiten. De zon scheen, het was lekker warm en onder de parasol hadden we voldoende schaduw. We gingen dan ook lekker buiten buik schilderen. Dat scheelt, want als we dan knoeien hoef ik niet meteen het huis schoon te maken.
Die parasol was ook belangrijk. We willen namelijk wel in de schaduw zitten. Een zwangere buik verbrand blijkbaar nog sneller dan ik dat doe en dat lijkt me voor geen van ons alle een fijne ervaring.

Zoals bij veel van mijn creatieve activiteiten weet ik van te voren nooit precies wat ik wil doen. Zelfs voor NaNoWriMo heb ik alleen een globaal idee en laat ik mij verrassen wat er gaat gebeuren.
Deze keer dacht ik aan een groot schilder en begon met zijn woorden, “happy little tree” en “you can do what hou want, it’s your painting.” (Dat laatste weet ik niet of hij dat zei, maar volgens mij wel).
Goed mijn innerlijke Bob Ross kwam naar boven en ik begon met een boom.

De laatste keer dat ik denk ik heb geschilderd was op de middelbare school. Ik ben meer van het tekenen met potlood en in zwart-wit.
Kleuren zijn prachtig hoor, maar zelf lukt het me nooit om ze goed te mengen en over te laten lopen. En zeker met waterverf vind ik dat lastig. Maar we maken er wat van!

Na een paar penseelstroken kreeg ik het gevoel toch te pakken. Het hoeft niet perfect, het gaat om het samen en leuk bezig zijn.
Het eindresultaat werd een landschapje, met een bergje, boompjes en een strandje. Op de zee nog een klein zeilschip.

Geen idee hoe lang we eigenlijk bezig zijn geweest, maar we hebben wel gelachen.

Toen ik klaar was met schilderen was het mijn beurt om canvas te spelen. Natuurlijk wilde Bianca ook even schilderen.
Na een paar minuten Googelen had ze een idee wat ze wilde gaan schilderen. Ik mocht nog niet weten wat en moest het maar raden.

Ze begon met twee grote cirkels in de buurt van mijn navel. Vervolgens kwam er een grote zwarte omtrek van iets. En eerlijk is eerlijk, ik had nog geen idee wat het zou gaan worden.
Ik had het graag correct willen raden. Helaas, ik keek net even in het raam terwijl Bianca naar haar voorbeeld keek en zag daar in veelvoud afbeeldingen van Cookie Monster op het scherm. Ja, dan is het natuurlijk niet moeilijk raden.

Toen de lijnen klaar waren, kwam het moeilijke werk. Alles moest natuurlijk blauw worden en wel netjes binnen de lijntjes.
Het eindresultaat was echt wel Cookie Monster. Nou is dat niet heel moeilijk want die Blauwe Muppet herken je meteen. Hoewel… Grover is ook blauw…

In mijn herinnering denk ik altijd dat schminken extreem kietelt. Het dunne kwastje en de koude schmink. Op mijn buik leek dit wel mee te vallen. In het warme weer was het koude sponsje wat gebruikt werd voor het blauw wel aangenaam.

Op deze manier hebben we een erg gezellig dag samen gehad. Het buik schilderen was een leuke afwisseling op het afwachten en tv kijken. Ik ben dan ook erg blij dat we dat deze zwangerschap wel nog hebben kunnen doen.
Anders zouden we de schmink mogelijk pas weer gebruiken als onze kleine meid oud genoeg zou zijn om zelf een keer geschminkt te willen worden. En dat duurt nog even.

Het kan niet lang meer duren. Er wordt ons steeds verteld dat de meeste kinderen worden geboren tussen de 40 en 41 weken. In dat geval spreken we ondertussen niet meer over weken maar over dagen.
Er rest ons niks anders te doen dan met onze beschilderde buiken gewoon weer af te wachten.