Wees niet bang om hulp te zoeken. En wees niet bang om al snel hulp in te schakelen. Wij hebben op de tweede dag al de lactatiedeskundige gebeld.
Ik gaf al aan dat de eerste week een chaotische week was. Één van de dingen die het extra zwaar maakte was dat onze kleine meid problemen had met eten, of nou ja drinken.
Wij hebben er voor gekozen om onze kleine meid borstvoeding te geven. Ik zeg wij, maar het is natuurlijk mijn vrouw die dit allemaal doet. Maar ze wil het erg graag en ik sta er achter.
In het ziekenhuis ging het al moeizaam. Maar het ziekenhuis is een erg stressvolle plek. Zelf ben ik er geen groot fan van en ik kan me voorstellen dat een baby die net uit zijn comfortabele omgeving komt ook erg veel stress ervaart.
Omdat wij de hele dag in het ziekenhuis waren voor de glucose tests kregen we ook veel ondersteuning van de verpleegsters.
In de middag gaf onze kleine meid aan dat ze honger had. Dit doet ze zoals de meeste baby’s door te huilen. Door heel hard te huilen. Door zo hard te huilen dat ze zelf gestrest raakt en niet geduldig genoeg is om aan te happen. Wat er voor zorgt dat ze nog meer stress ervaart en gefrustreerd raakt wat allemaal niet helpt.
De zuster die aan het helpen was, deed haar best om te helpen. Ze bewoog onze dochter in alle mogelijke postities om maar aan te happen. Ik stond er naast en voelde steeds meer stress. Het zag er allemaal erg ongemakkelijk uit. Ik kreeg de neiging om te roepen “LAAT MIJN DOCHTER MET RUST!” Maar ja, ik ben pas een paar uur vader, zij werkt al jaren op deze afdeling, ze zal wel weten wat ze doet.
Uiteindelijk heb ik toch aangegeven dat ik het prettig vond als ze haar gewoon even weg legde zodat we konden proberen haar weer rustiger te krijgen.
Dankzij de borstkolf konden we haar gelukkig wel voeden. Eerst kolven, vervolgens een vinger in het mondje en met een spuitje langs de vinger rustig de melk geven. Omslachtig, maar beter dan niks.
Dit moesten we thuis ook voortzetten. Het lukte nog steeds niet om haar aan de borst te leggen. Ook de kraamhulp kreeg het niet voor elkaar om onze kleine meid beter te laten te drinken.
Tijdens verschillende cursussen hadden we al gehoord over lactatiedeskundige. Mensen die kunnen helpen bij het geven van borstvoeding. Omdat dit in ons geval ook door de verzekering vergoed worden hebben we ook niet gewacht om er eentje op te bellen.
Die kleine meid krijgt zo geen rust en heeft honger, we hebben hulp nodig. De verloskundige had ons eerder die dag ook al twee telefoon nummers gegeven. De eerste nam niet op en zo kwamen wij uit bij lactatiedeskundige Ruth van JaNatuurlijk. Ze kon de volgende dag al langs komen.
Gelukkig was ze wat later dan afgesproken. Ik zeg gelukkig omdat toen ze aankwam we net op het punt stonden om onze kleine meid te gaan voeden.
We hadden ondertussen een omslachtige manier gevonden waarop we haar zelfstandig konden laten drinken. Het vereiste wat acrobatiek, meditatie en een flinke dosis geluk, maar het werkte beter dan al het andere.
Ruth begon niet meteen met de borstvoeding. Eerst hebben we gesproken over de bevalling onze situatie en onze geschiedenis. Dit ging allemaal op een hele ontspannen manier.
Toen we uiteindelijk gingen voeden heeft ze wel geteld 3 seconden gekeken en ons toen gelukkig meteen laten stoppen.
Ze gaf aan Bianca wat kleine instructies om onze dochter vast te houden. Het zou natuurlijk geweldig zijn als ik nu zou zeggen dat het meteen werkte, maar dat was niet zo.
Ook nu hapte onze meid niet meteen aan. Ze keek, gaf nog wat aanwijzingen. Toen dat niet lukte keek ze even naar onze dochter, hoe die reageerde. Blijkbaar was er toch iets waardoor ze niet reageert zoals de gemiddelde baby. Zodoende kregen we nog wat alternatieve tips en ja hoor, daar hapte onze kleine meid opeens aan en begon gulzig te drinken.
Wat een gelukzalig gevoel was dat. Na twee dagen worstelen lag ze nu lekker te drinken.
Tijdens het drinken, kregen we nog tips en tricks die we konden gebruiken en ook nog een alternatief op de ‘fingerfeeding’ die we toepaste.
Toen ik later met Ruth beneden een flesje in orde ging maken voor die finger feeding hoorde ik via de babyfoon onze meid weer huilen. Na een paar tellen hield het op. Boven zagen we dat mijn vrouw onze meid zelfstandig zonder problemen weer had aangelegd en dat die weer lekker aan het drinken was.
Na een week hebben we Ruth wel nog een keer langs laten komen. Het worstelen was weer een beetje terug aan het komen en we wilden weten of we het nog goed deden.
Ruth zelf vergeleek het met auto rijden. Je hebt je examen gedaan, je kan rijden, maar sommige dingen zijn toch weer weg gezakt, vergeten of smokkel je soms een beetje mee.
Ne gaan de voedingsmomenten hartstikke goed. Onze kleine meid is nog steeds ongeduldig en als we niet opschieten raakt ze nog steeds gestrest, maar we krijgen haar makkelijk weer rustig waarna ze naar hartenlust kan drinken.
Sinds een paar dagen zijn we ook voedingsmomenten aan het vervangen voor een flesje met gekolfde melk. Uiteindelijk gaat Bianca weer werken en zal ik overdag de flesjes moeten geven. We denken dat ze daar ondertussen ook best wel aan kan wennen. Gelukkig hebben we van de lactatiedeskundige daar ook nog wat tips voor gekregen.
Ik kan me niet voorstellen hoe de afgelopen periode was verlopen als we geen lactatiedeskundige hadden laten komen. Het verschil tussen de eerste twee dagen en de dagen daarna was letterlijk dag en nacht.
Lees hier vorige week terug: de kraamweek
