Ik zit altijd vol met leuke ideeën. Dingen die ik wil doen, verhalen die ik wil schrijven, nieuw hobby’s om te proberen, recepten om te koken of gewoon iets nieuws uitproberen wat ik tegen kwam. Maar ik loop altijd tegen een uitdaging aan. En dat is deze dingen beginnen.
Ergens echt aan beginnen is voor mij heel lastig. En dan bedoel ik het echt uitvoeren van mijn plannen. Beginnen met plannen maken dat kan ik als de beste. Maar na die plannen? Dan ligt het stil.
Vroeger verweet ik dit aan mijn “perfectionisme”. Ik wil namelijk wel altijd alles goed doen. Tegelijkertijd vind ik dingen die ik doe nooit “goed” genoeg.
Ooit is er een punt gekomen dat ik dus gewoon niet meer met dingen begon. Als je namelijk niet begint, kan je het ook niet fout doen.
Blijkbaar is dit ook iets wat bij het stukje ADD hoort. Nieuwe ideeën zijn altijd leuk. Ik kan er ook enthousiast over nadenken en brainstormen. Vaak genoeg ben ik aan nieuwe plannen gestart, maar ik maakte ze nooit af. Er was altijd iets wat me tegenhield. Iets waardoor ik het uitstel en er dan uiteindelijk weer mee stop.
Omdat ik altijd stop begin ik tegenwoordig ook vaak niet meer.
Ik heb het hier heel lang best wel moeilijk mee gehad. Het is zwaar om zoveel ideeën te hebben, maar er niks mee te doen. Ook mijn omgeving zag dit en gaf aan dat ik het toch niet afmaakte. Ik kreeg dan vragen te horen of ik het echt wel wilde.
Er hangt een tweede probleem aan deze hele situatie. Het veranderd namelijk nooit.
Zelfs als ik met iets ben begonnen, blijft het moeilijk om er mee door te gaan.
Neem mijn blog. Al een paar maanden post ik hier verschillende stukken. Ik heb ook genoeg ideeën om over te schrijven. Maar ook dat schrijven stel ik soms te lang uit. Ik vind het moeilijk om eraan te beginnen en ik worstel er mee om mij aan een schema te houden.
Ik heb me al meerdere keren over mijn perfectionisme moeten zetten. In dat soort gevallen post ik gewoon mijn eerste draft. Kleine edit er over en posten maar.
Sla ik namelijk een keer over, dan is de kans heel groot dat ik ook stop.
In het boek the Subtle art of not giving a fuck stond een stukje over gitaar spelen. Hoe de schrijver wilde rocken op het podium, maar niet bereid was er de uren oefening in te spelen. Hij wilde de top van de berg bereiken maar deze niet beklimmen.
Dit is een vraag die ik me tegenwoordig ook stel, met een nieuw idee. Wil ik alleen maar op de top staan? Of ben ik bereid om de reis te maken.
Voor nieuwe ideeën kijk ik nu altijd of ze op mijn reis passen. Ik kijk naar de top van de berg die ik wil beklimmen en vraag me dan af of wat ik wil op de route ligt of mijn reis ondersteunt. Het kunnen bijvoorbeeld kleine oefen topjes zijn.
Misschien ondersteund het mijn reis wel.
Dat betekend dat veel van mijn huidige projecten gericht zijn op het schrijven.
Mijn blogs, de schrijfwedstrijden, mijn cursussen en het werken aan D&D. Allemaal liggen ze op dezelfde route.
Voor andere ideeën accepteer ik dat ze vluchtig kunnen zijn. Ze komen en gaan. Hierbij denk ik aan sporten of muziek. Ik doe dat een paar manden en uiteindelijk kom ik tijd te kort. Oefenen wisselt af met lange periodes niks doen.
Nog niet heel lang geleden kon ik dit heel vervelend vinden. Ik ergerde me aan mezelf omdat ik niets vol leek te houden.
De grootste les die ik nog steeds probeer te leren is dat ik maar 24 uur in een dag heb zitten. Daarin kan ik maar beperkt aantal dingen doen. Het is onmogelijk om alles te doen wat me leuk lijkt. Op die momenten zelf heb ik dat besef echter nog niet. Ik ga dan op in het moment, vergeet de tijd en het feit dat ik ook nog anderen dingen wil doen.
Mijn “reis” geeft me daarin ook houvast. Nu ben ik niet zo star dat ik dingen die niet bij mijn reis passen niet meer doe, maar ik laat het toe wanneer ze wegglippen en een tijdje geen aandacht krijgen. Ik vertel mezelf dan dat ze niet zo belangrijk voor me zijn als ik op dat moment denk. Ja ik wil ze doen, maar niet graag genoeg om me er echt voor in te zetten. Niet graag genoeg om mijn reis voor te verleggen en een andere bestemming te kiezen.
Want dat is het. Sommige dingen combineren gewoon niet.
Deze stappen maken het iets makkelijker om nieuwe dingen te beginnen. Maar zelfs op mijn route is het nog steeds lastig om iets nieuws te gaan doen. Om een idee tot leven te brengen en de wereld in te sturen.
Elke keer vind ik dat toch nog steeds eng. Het idee moet substantie krijgen en worden uitgevoerd en daarna moet ik het verder sturen, zorgen dat het bij mensen komt. Dat is dood eng.
Het feit dat mensen mijn stukken kunnen lezen, hun mening er over kunnen vormen en kritiek kunnen geven… Ik krijg er kippenvel van. Maar het hoort er wel bij. Zeker als ik schrijver wil worden.
Het enige wat me daarbij helpt is “Just do it”. Cliché ik weet het. Echter soms ontkom ik er niet aan om op de knop post te drukken. Ik vind dit eng met een stuk wat ik heb herschreven en gefinetuned maar zeker ook met de stukken die ik vluchtig heb geschreven en zeker niet 100% zijn wat ik wil.
Soms moet je dingen gewoon beginnen.
Lees hier mijn vorige blog over ADD: Keuzes maken.
