Lang heb ik nagedacht wat ik deze week zou willen plaatsen. Ik twijfelde of ik week 40 zou gaan schrijven of dat ik de telling zou resetten. Maar ik denk dat het belangrijk is om de voorbereiding wel netjes af te sluiten. Want dat kunnen we met week 40 doen. In week 40 is mijn vrouw namelijk bevallen!
De uitdaging die daarmee komt kijken is dat ik niet weet wat ik daar dan eigenlijk over wil schrijven. Ik heb heel lang geworsteld met de vraag of ik er over wilde schrijven, maar ook met de vraag en zo ja, wat dan?
Ik heb de bevalling als namelijk iets heel unieks ervaren. Heel extreem, maar ook heel intiem. Het voelt als iets heel persoonlijks, voor mij, maar zeker ook van mijn vrouw. Het is iets van ons tweeën. Nee wacht… van ons drieën.
Toch wil ik mijn gedachten over het bevallen op papier zetten en met jullie delen. De bevalling zelf, die laat ik achterwege. Misschien dat ik daar in de toekomst nog wel een keer over wil schrijven. Nu wil ik het vooral bij hoe ik alles heb ervaren.
Indien er een hemel en hel bestaan en ik het onzalige geluk zou hebben om naar de diepste laag van de hel te worden gestuurd, dan verwacht ik dat ik daar voor eeuwig het bevallen van mijn vrouw zal beleven. Niet de volledige bevalling, de daadwerkelijke uitdrijving (de persfase, ik blijf het een gave term vinden, de uitdrijving) die komt daar niet.
Al die tijd heb ik namelijk naast mijn vrouw gezeten. En ik kon niets anders doen dan afwachten. En terwijl ik daar zat te wachten zag ik dat de weeën steeds intenser werden. Nou ja, dat de weeën intenser werden kon ik alleen maar afleiden aan mijn vrouw.
In eerste instantie kon ze nog bewegen. Per interval zag ik wel wat pijnlijke trekjes op het gezicht, maar ze kon nog rondlopen en dat deed ze ook gewoon.
Maar naarmate het langer duurde moest er gepuft worden, je weet dan dat het heftiger wordt. Uiteindelijk werd mijn hand geclaimd. Iets waar ze in kon knijpen. Het enige wat ik op dat moment kon doen was die hand blijven aanbieden. Ik kon alleen maar denken: “knijp maar, knijp maar zo hard je kan.”
En er werd harder geknepen.
Maar dan ben je er nog niet.
Tussendoor kreeg ik te horen hoeveel ontsluiting er was. Ik wist dat er zo’n 10 centimeter nodig was. Ook wist ik dat je gemiddeld 1 centimeter ontsluiting per uur is. Dat betekend dat 5 centimeter nog 5 uur duurt. En het is een gemiddelde, echt zeker weten doe je het niet.
Plotseling veranderde er iets. Je krijgt te horen dat er meer druk begint te ontstaan. Het puffen wordt heftiger en zelfs dat lijkt niet meer genoeg.
En daar zit ik dan. Ik bied nog maar een hand aan om in te knijpen. Twee is hopelijk beter dan één.
Mijn hoofd staat nooit stil. Ik heb twee standen. De eerste is hyper focus, ik houd me met nog maar 1 ding bezig. De tweede is chaos, alles komt voorbij en ik heb 30 gedachtes willekeurig door elkaar heen.
Deze avond? Er was een soort van focus. Ik was in het hier en nu. De eerste gedachte? God wat is ze mooi. Uitgeput in een bed, bezweet met een verbeten gezicht, ze is het mooiste wat bestaat.
Tweede gedachte? Verdorie, mijn voet begint pijn te doen en ik zit oncomfortabel.
What the actual F***! Wat haal ik nou weer in mijn hoofd. Mijn vrouw ligt in een ziekenhuisbed en ondergaat mogelijk één van de meest heftige dingen die ze mee kan maken. Weeën elke paar minuten. Ik kan me geen voorstelling maken van de pijn die ze moet doorstaan en ik maak me zorgen over een oncomfortabele rug en slapende voet?
Ach ja, mijn hoofd doet altijd waar het zin in heeft. Maar ga ik iets in mijn houding veranderen? Dacht het niet. Ik zal alles doen om haar zoveel mogelijk comfort en steun te geven.
Tijdens de cursus Samen Bevallen werd ook verteld dat de mannen een coachende rol op zich kunnen nemen.
Veel meer dan aangeven dat ze moet puffen wanneer er zo’n wee komt, dat ze het goed doet en dat ze dit kan was alles wat ik kon doen. En dus deed ik dat.
Elke keer weer dat er zo’n wee kwam en het puffen wat inzakte pufte ik mee. Zeggen dat ze door moet gaan. Dat ze het goed doet.
Uiteindelijk zei ik diezelfde woorden zo vaak dat ik mezelf afschuwelijk begon te vinden. Ik verwachtte zo’n film tirade, dat ik het zelf maar mocht doen. Ik zou het niet gek hebben gevonden als ze me een klap zou hebben geven. Maar ze zette dapper door, zonder klagen.
Al eerder op de avond had ik de klok van de muur gehaald. Voor mij best grappig om vervolgens de verpleegkundige te zien zoeken naar de tijd.
Bianca was het besef van tijd waarschijnlijk al helemaal kwijt. Ze ging van wee naar wee. Ik daarentegen kon op de CTG precies zien hoe lang alles duurde.
De tijd tussen de weeën en hoe lang een wee duurde, maar ook hoe lang er zat tussen een vraag aan de verpleging en het antwoord van de verloskundige.
Je weet dat er meer mensen zijn in het ziekenhuis. Er waren ook meer mensen aan het bevallen. Toch, op dit moment draaide alles eigenlijk alleen om mijn vrouw. Als ze hulp nodig heeft wil ik het liefst dat ze die meteen krijgt. Niet anderhalf uur later.
Het was een intens en bijzonder moment. Een dubbelzinnige ervaring. Prachtig mooi, maar ook afschuwelijk om machteloos bij te zitten.
Er werd een nieuw leven geboren, maar een geliefde lijkt door een hel te gaan.
De beloning? Het meest wonderlijke wat ik ooit heb gezien.
Het eerste huiltje, de bewegingen, het vast mogen houden. Ons eigen kindje. Onze kleine meid.
Lees hier vorige week terug: Week 39.
*Afbeelding gemaakt door mij met NightCafe Studio Ai.
