Het is ondertussen echt afwachten geworden. Vanaf de 20 weken ben ik bezig geweest met voorbereidingen, inkopen en uitzoeken. Maar dat hoort allemaal klaar te zijn rond week 36. Dat is ons ook gelukt. Dus nu moeten we afwachten.
Ik heb al eerder aangegeven dat afwachten niet echt mijn sterkste punt is. Nu klopt dat niet helemaal, afwachten in onzekerheid is niet mijn sterkste punt. Als ik weet waar ik precies aan toe ben dan is het geen probleem. Maar omdat ik nu niet weet wanneer alles gaat gebeuren is elke dag spannend.
Op mijn werk merk ik ook dat mijn aandacht verdeeld is. Ik ga al niet meer naar kantoor toe en werk gewoon thuis. Of dat slim is weet ik eigenlijk niet. Elke keer dat Bianca de praktijk in loopt kijk ik op en verwacht ik dat ze verteld dat de weeën zijn begonnen of de vliezen zijn gebroken. Wanneer ik de gang deur dus hoor zit ik al recht overeind.
Het voelt ook alsof ik op dit moment niks meer kan doen. Ik doe mijn best om Bianca zoveel mogelijk te laten ontspannen en probeer me daarnaast vol overgave op het huishouden en mijn schrijven te storten. Maar dit lijkt allemaal een beetje met een half hart te gaan.
Gelukkig was er deze week nog wel iets te doen. Omdat we niet weten waar onze kleine geboren gaat worden weet ik ook nog niet waar ik haar aan moet geven.
Dit doe je namelijk bij de gemeente waar je kindje geboren wordt. Nou als ik dan toch niks te doen heb kan ik daar wel even naar kijken.
Dat aangeven stelt dus echt niks meer voor. De verhalen dat je naar het gemeentehuis moet als vader om daar aan de balie je kind aan te geven is al lang niet meer zo. Dit doe je namelijk gewoon makkelijk online.
Je gaat naar de website van de gemeente toe, daar log je in met DigiD en vul je het online formuliertje in en klaar is Frank.
Bij elke gemeente is het hetzelfde formuliertje met dezelfde vragen. Het enige waar je wel voor moet waken is dat je dit binnen 3 dagen na de geboorte moet doen.
Dat was ook weer 15 minuten goed besteed. Nu ik toch bezig ben kan ik ook wel kijken hoe het zit met de zorg verzekering.
Wist je dat je die gratis bijschrijft bij één van de ouders? Ik niet namelijk. Natuurlijk had ik er wel van gehoord dat je ze bijschrijft, maar ik heb nooit reden gehad om me er in te verdiepen.
Dat je kindje dan vervolgens gratis verzekerd is, was iets waar ik wel verbaasd over was. Het is voor mij ondertussen normaal geworden dat helemaal niks gratis is. Voor niks gaat de zon op zeggen ze wel eens.
Hoe kies je bij welke ouder? Ook dat is simpel, je neemt de ouder die het beste verzekerd is. Het kind krijgt namelijk dezelfde dekking. Ik heb alleen een basis verzekering, maar Bianca heeft wat aanvullende pakketten.
Ook dit moet je wel op tijd aangeven. Binnen 4 maanden na de geboorte, anders zijn de zorgkosten van de bevalling wel voor eigen rekening. Vervolgens betaal je tot je kind 18 is blijkbaar ook nog geen eigen risico. Weer een voordeel.
Nou dat afwachten hebben we dus goed gevuld. Ik ben toch zeker 45 minuten bezig geweest hiermee.
Ik klaag nu natuurlijk zelf over het afwachten, maar ik verbaas me soms meer over hoe Bianca hier mee om gaat.
Zelf heb ik mijn werk en hobby’s nog. Ik kan doen wat ik wil en doe dat dan ook zoveel mogelijk. Zij heeft ondertussen verlof en steeds meer moeite met dingen te doen, alles wordt zwaarder en ze houdt het minder lang vol. Maar klagen? Ho maar, dat doet ze niet.
Daarom proberen we ook nog dingen samen te doen om de tijd door te komen. Een filmpje kijken of toch nog een korte wandeling maken. We proberen veel te gaan zwemmen. Gewoon lekker baantjes trekken. Goed voor mij voor de sport en voor haar om te ontspannen en een beetje te bewegen. Of we bingen gewoon even een TV programma lekker op de bank.
Maar het meeste wat we toch doen is samen afwachten. Als we naar bed gaan vragen we ons af of de weeën gaan beginnen. Er is ons verteld dat die vaak ‘s nachts beginnen omdat je dan het meest ontspannen bent. En overdag vragen we ons af of de vliezen gaan breken.
We kijken uit naar het moment dat we onze kleine meid kunnen verwelkomen en weer kunnen gaan bouwen aan een nieuw normaal leven.
Dat laatste zal ook nog wel even gaan duren.
Zo lang we de tijd hebben proberen we in ieder geval nog zoveel mogelijk van alles te genieten.
Wie weet hoe de komende dagen gaan verlopen. Misschien dat we nog iets leuks verzinnen om het afwachten wat aangenamer te maken.
Vorige blog gemist? Lees hier terug over het Bevalplan.
