Waarom wil ik eigenlijk schrijven over ADHD?
Laatst kwam ik in een gesprek met een collega terecht over ADHD. Op mijn werk ben ik er open over. Toen iemand aangaf dat ik altijd zo druk ben met van alles tegelijk gaf ik aan dat dat door mijn ADHD kwam. Hoewel het genoeg uitdagingen met zich mee brengt ervaar ik zelf ook gelukkig voordelen. Doordat mijn chaotische hoofd alle kanten op springt lukt het me op het werk om met meerdere dingen naast elkaar bezig te zijn.

Even ter verduidelijking als je het nog niet gelezen heb. Ik heb ADHD overwegend onoplettendheidstype. De meeste mensen kennen het als ADD. Hyperactiviteit heb ik goed onder controle. Uit dat stukje ADD rolde het gesprek met mijn collega voort. Haar zoon had dat namelijk ook. En zoals veel vaker in dit soort gevallen, niet alleen haar zoon had hier uitdagingen mee, maar familie en omgeving ook.

Dit gesprek was voor mij de aanleiding om weer te gaan schrijven over ADHD. Specifiek mijn leven met ADHD.

In totaal hebben we ruim een uur gesproken over, haar zoon, mijn leven, en de impact van ADHD op de naasten. Ze noemde een aantal punten die ik zelf ook heel erg herkende. Gedrag van de zoon die ik ook vertoonde, reacties van de omgeving die ik ook in mijn omgeving zag. Maar ook de worsteling van de omgeving die wil helpen maar niet zeker weet hoe dat moet.
Het zette mij meteen weer aan het denken, dingen zijn voor mij misschien wat duidelijker, voor anderen is dat misschien niet het geval. En daar wil ik wel aan bijdragen, wat meer begrip. Hoe? Door er over te praten maar ook door te schrijven over ADHD.

Dat is nog niet zo makkelijk gezegd als gedaan, schrijven over ADHD. Het is namelijk een heel breed onderwerp en zoals mijn schoonmoeder altijd zegt een spectrum. Je kan er in verschillende gradaties last van hebben.
Dingen die voor mij een uitdaging zijn, kunnen hele alledaagse dingen zijn. Dingen die anderen ook meemaken. Wanneer ik ze noem zeggen mensen snel dat ze dat ook wel af en toe ervaren. “Dat is toch niet erg” of “Dat is toch heel normaal” zijn reacties die ik nog wel eens hoor. Het verschil is echter dat andere mensen er geen last van hebben. Wat voor de meeste mensen een paar minuten impact heeft kan bij mij dagen lang spelen. Maar dit betekend niet meteen dat iedereen met ADHD daar ook last van heeft.

Ik noem mezelf ook geen ADHD’er. Ik heb ADHD en ik leef met ADHD, maar ik ben het niet.
Vaak genoeg zie ik in filmpjes of lees ik online over hoe iemand met ADHD is. Ze noemen zich dan een ADHDer. Ze vertellen wat de impact op het leven van een ADHDer is, hoe je er mee om moet gaan en ik herken me er absoluut niet in.
Een voorbeeld, te laat komen. Ik lees en hoor veel dat mensen met ADHD altijd te laat komen en dat ze er niks aan kunnen doen. Ik heb een ongelofelijke hekel aan te laat komen en zal er alles aan doen om op tijd te komen. Als ik met het OV ga dan zorg ik altijd dat ik minstens 1 trein of bus eerder pak. Het liefst 2 Waarom? Als ik hem mis kan ik de volgende pakken en ben ik op tijd.
Een fietstocht van 15 minuten? Ik trek er 25 tot 30 minuten voor uit.

Er is een groot scala van mogelijke uitdagingen waar je tegen aan kunt lopen met ADHD. Het is dus ook belangrijk om te leren welke uitdagingen iemand met ADHD daadwerkelijk heeft. Het is belangrijk deze te leren herkennen, als je ADHD hebt of als iemand kent die ADHD heeft. Ook voor de omgeving is het namelijk belangrijk.

Dit leren we denk ik alleen als we met elkaar communiceren. Iets wat voor mij heel erg moeilijk was in het begin. Zeker toen ik nog niet wist wat er aan de hand was.
Jarenlang vond ik dat ik mijzelf aanstelde. De dingen waar ik last van had waren niet uniek voor mij. Iedereen in mijn omgeving gaf aan daar ook wel eens last van te hebben en kwamen dan met oplossingen. Maar die oplossingen leken nooit voor mij te werken.
Uiteindelijk wordt het steeds moeilijker om er over te praten. Het voelde alsof de wereld om mij heen mijn problemen een beetje wegwuifden. En uiteindelijk stop je vanzelf met er over te praten en houd je alles binnen.

Communiceren is het gesprek aan gaan. Het is belangrijk dat het twee kanten op gaat. Want in het leven van iemand met ADHD kan iedereen er last van hebben. Pas als we met elkaar in gesprek gaan over wat er speelt kan er gekeken worden naar een “oplossing”. En die oplossing is waarschijnlijk iets wat op maat gemaakt is tussen de partijen. Beide partijen zullen namelijk moeten kijken wat er aangepast kan worden.

Ik heb dit moeten leren. Praten over waar ik tegen aan loop. Er rustig over blijven en proberen echt uit te legen wat erin mijn hoofd rond gaat. Ik heb moeten leren accepteren dat het voor anderen absoluut niet logisch is. Het praten begon tijdens mijn therapie. Het zette door naar mijn relatie met mijn vrouw en later ook met de mensen om me heen.
Nu nog steeds ontdek ik en mijn omgeving, uitdagingen in ons leven. En elke keer moeten we hier weer opnieuw over in gesprek gaan. Opzoek naar de manier om de uitdaging aan te gaan.
Ik heb geleerd te praten, maar ook zeker geleerd om te luisteren. Mijn vrouw geeft me waardevolle feedback. Vroeger was het moeilijk om daar mee om te gaan. Nu nog steeds wel, maar ik erken haar feedback en probeer het mee te nemen. Sterker nog soms ga ik juist naar haar toe voor die feedback.

Door het communiceren is het voor mij ook makkelijker geworden om hulp te vragen bij de dingen waar ik moeite mee heb. Simpele dingen, waarvan mijn hoofd eigenlijk zegt dat ik die zelf zou moeten kunnen, omdat iedereen het kan. Maar het uit handen geven van sommige dingen geeft ruimte voor belangrijkere dingen.

Ik zou zo het dubbele kunnen schrijven van wat ik normaal doe. Mijn hoofd tikt zoveel verschillende onderwerpen aan die ik neer zou willen zetten, maar dat komt later. Het is een bewijs dat ik er goed aan doe om te schrijven over ADHD.

Photo by Aaron Burden on Unsplash