Deze week even iets heel anders. Weer een keer iets persoonlijker. Deze week dacht ik opeens heel veel aan mijn vader.

Ik had nooit bedacht dat ik hier over zou schrijven. Maar toen ik laatst in de trein zat, met muziek van Andrea Bocelli op de koptelefoon en een van de vaderschapsboeken in mijn hand schoten de tranen plots in de ogen.
Midden in een volle trein deed ik mijn best doen om niet in huilen uit te barsten. Het is niet zo dat ik nooit huil of vind dat mannen niet horen te huilen. Maar in een openbare trein? Als het kan liever niet.

Het is ook eigenlijk niet gek. Nu ik er op terug kijk had ik het eigenlijk ook wel had kunnen verwachten. De combinatie van zelf vader worden, de woorden van een vader over zijn eigen kinderen en naar een van de favoriete artiesten van mijn vader luisteren is ook wel een recept.

Ondertussen is alweer 15 jaar geleden dat mijn vader plots is overleden. Niemand in mijn familie zag het aankomen. De avond daarvoor had ik hem nog gezond gezien. De dag daarna werd ik gebeld dat hij niet wakker was geworden.
Het is een klein litteken op mijn leven. Eentje waar ik bijna nooit meer last van heb. Bijna. Maar wel een litteken waar je soms aan herinnerd word. Vandaag is blijkbaar zo’n dag.

Het voelde alsof ik een basketbal (een sport die mijn vader vroeger deed) tegen mijn kop aan gesmeten kreeg. Onverwacht en plotseling. Het verdriet dat hij er niet meer is.
Het kwam zo heftig en intens bij mij binnen dat hij onze dochter nooit te zien krijgt. Maar ook dat ik niet met hem kan praten over het vaderschap. Praten over hoe hij het heeft ervaren. Een hulplijn voor als ik het even niet weet.

Omdat de woorden er toch echt uit moesten pakte ik mijn laptop en druppelde de woorden op mijn scherm. Eerst langzaam, maar steeds sneller. En net als de woorden druppelde de tranen ook. Eerst langzaam, maar steeds sneller.
Zo zat ik verdorie toch te huilen in een overvolle trein. Maar ja, de woorden willen er nu eenmaal uit.

Ik heb zelf gelukkig veel positieve herinneringen aan mijn vader. Leuke herinneringen van dingen die we samen hebben gedaan. Eropuit voor een mannen weekend. Barbecueen, met hem mee naar zijn basketbal training of wedstrijden. Hij was de eerste die me kennis liet maken mat Fantasy Roleplaying in Oog des Meesters. Hoe hij uren lang Railroad tycoon of Civilization kon spelen op de computer.
Mijn vader is een grote inspiratie voor hoe ik zelf mij leven probeer te leven. Ik probeer te leven op een manier waarvan ik denk dat hij trots op me zou zijn.

Een paar weken geleden sprak ik mijn moeder. Tijdens een van onze gesprekken hadden we het ook over mijn vader. Ze vertelde dat toen mijn zus voor het eerst in verwachting was, mijn vader daar onwijs naar uitkeek. Dat hij tijd wilde vrijmaken om met zijn kleinkinderen door te brengen. Het mocht echter niet zo zijn. Hij is overleden voor zijn eerste kleinkind, mijn nichtje, werd geboren.

Ik schrijf wel vaker dat ik informatie over het vaderschap mis. En vandaag realiseer ik me opeens dat de makkelijkste bron van informatie voor een aanstaande vader, mogelijk zijn eigen vader zou kunnen zijn.
37 Jaar en nog steeds zou ik mijn vader willen bellen of op zoeken, omdat ik zelf even mijn vader nodig heb.

Mijn schoonvader leeft gelukkig nog. En ik weet zeker dat hij een geweldige opa gaat worden voor onze kleine. Maar je schoonvader is toch anders dan je eigen vader.

5 klein kinderen straks pap. Je zou je handen vol met ze hebben.

Lees hier week 29 Samen Bevallen terug.

Photo by Derek Thomson on Unsplash