31 oktober. Halloween.

De meeste mensen kennen Halloween van “trick or treat” of uit films. Het Halloween overgevlogen uit Amerika waar kinderen verkleed langs de deuren gaan en snoep krijgen. En waar er verkleed feesten zijn, studenten te veel drinken…. Okay te veel films. Ik heb eigenlijk geen idee hoe Halloween in Nederland is.

Zelf heb ik 1 keer in mijn leven een Halloween feestje gegeven. Jaren geleden. Langs de deuren gaan voor snoep deed ik vroeger. Op de 11e van de 11e, met Sint Maarten. We hadden dan een lampion en gingen langs de deuren, zongen een liedje en kregen snoep. Trick of Treat is eigenlijk veel efficiënter.
Later leerde ik dat dat niet over in Nederland Sint Maarten een gebeurtenis is. En hier in Brabant draait de 11e van de 11e weer om carnaval. Al die verschillen.

Sinds een aantal jaren heeft Halloween voor mij weer een andere betekenis. Ik ben ooit gaan kijken wat Halloween nou precies is. Old Hallows Eve, of Allerheiligen/Allerzaligen. Een dag voor de heiligen en een dag voor de doden. 31 oktober, 1 of 2 november. De data zijn net iets anders. Maar de gelijkenis is er voor mij. En met een voet vroeger in het Paganisme kwam las ik ook nog over Samhain. En zo vormde Halloween zich voor mij weer tot een avond voor de doden.

In mijn tiener jaren klonk het fascinerend. Ik deed er echter niks mee. Maar iets wat gepaard gaat met het passeren van de jaren is dat je in je leven mensen verliest. En zo doende heeft de avond voor mij uiteindelijk ook persoonlijk betekenis gekregen.

Mijn oom Jan is de eerste die in mij op komt als ik denk aan de mensen in mijn leven die overleden zijn. De broer van mijn oma. Ik heb daar niet heel veel van mij gekregen. En volgens mij ben ik ook niet op de begravenis geweest. Maar het is de eerste “dood” die ik mij bewust kan herinneren. Mijn opa is overleden toen ik heel jong was en ik kan me niets anders herinneren van een foto die bij mijn oma stond.
Bijna 14 jaar geleden is mijn vader overleden, hier kwam het in één keer heel dichtbij. Sinds die tijd zie ik de teller langzaam omhoog gaan.

Op de avond van Halloween hoop ik dat het droog is. Ik zit dan graag buiten bij een kampvuur. Met een glas whiskey. Ik kijk naar de lucht (hopelijk onbewolkt en vol met sterren) en denk aan iedereen die mij voor is gegaan en het leven heeft verlaten. Dan denk ik aan de mooie herinneringen die ik aan de personen heb. Ik glimlach als ik terug denk aan grapjes. Ik praat tegen ze, vraag advies. En dan voornamelijk met mijn vader. Vorig jaar was ik boos op hem. En ik heb het hem laten weten.

En elk jaar huil ik.

Halloween is voor mij een avond dat ik het mijzelf gun om mijn emoties vrij te laten. Vreugde, boosheid, verdriet, het mag er allemaal zijn en het mag ook allemaal tot uiting komen.

Elke dood laat een wond bij ons achter. Sommige klein maar wanneer het om iemand gaat die dicht bij staat is het vaak een diepe wond. Na 14 jaar is de pijn van het verlies van mijn vader minder scherp geworden. Ik kan de bijkomende emoties makkelijker parkeren. Maar het is er nog altijd. Niet langer ingrijpend en het komt er niet plotseling meer uit. Maar het is er nog en ik wil het er toch uit laten gaan. Op deze avond voelt dat voor mij het beste.

Dit jaar is er voor mij een extra diepe wond bijgekomen. Het lijstje is ondertussen al wat langer geworden, mijn vader, een band maatje, een oud klasgenoot, mijn beide oma’s, een oom. Maar dit jaar is ook mijn zoon op de lijst beland.

De pijn van de eerste is afgezwakt, maar van mijn zoon is het nog vers. Het is er een die ik met moeite onder bedwang kan houden. Ik heb nog zoveel tegen hem te zeggen. En er zijn nog zoveel dingen waarvan ik niet weet hoe ik ze moet vertellen. Dus staar ik op de avond van Halloween in het vuur, met een brok in mijn keel en laat ik de tranen lopen.

Als je jong bent ben je blij met gratis snoep. Hoe meer hoe beter. Maar terwijl ik ouder wordt zie ik dat geluk en blijdschap meer in de mensen om me heen zit. In mooie herinneringen die je hebt, die je maakt. Hoe meer hoe beter. We weten niet wanneer mensen ons verlaten. Maar weinigen kondigen dit aan. Koester daarom die herinneringen. En de kansen om deze te maken. Aan je vrienden met wie je langs de deur ging. Of je vader, moeder, broer of zus die mee liep.

De mensen op mijn lijstje zijn misschien niet meer in mijn leven. Maar in mijn herinneringen leven ze voort. Ze leven in de verhalen die ik in mijn hoofd heb en die ik deel met vrienden en familie. Ze zijn misschien niet meer bij me. Maar de liefde is er nog steeds. Die wordt niet minder.

Dus deze Halloween toost ik op zij die ons hebben verlaten. Op de mooie herinneringen die we hebben. Ik bedank hen voor hun tijd in mijn leven.

Maar ik drink ook op zij die er nog zijn, mijn familie en vrienden en ieder in mijn met wie ik nog nieuwe herinneringen maak.

Photo by Timon Wanner on Unsplash