Seven Masters!

Georganiseerd door de Nederlandse Federatie Krijgskunsten. Kan het nog beter klinken!

Zondag 8 oktober in de Lu Gia Jen dojo in den Haag werd er een workshop gegeven onder de naam 7 Masters. Verdeeld over 2 zalen werden er 7 workshops in verschillende krijgskunsten gegeven. Een terugkerend event van de NFK blijkbaar.

Furin Karate Dojo ging dit jaar ook heen. Onze Dojo is recentelijk lid geworden van de NFK en een deel van de leerlingen nu ook nog. En als lid wilde we ons gezicht laten zien, kennismaken met andere leden van de federatie en natuurlijk iets nieuws leren. Een goede reden om om 07:00 in de auto te springen en 2 uur te rijden om mee te doen.

Aan het eind van de dag zei onze Sensei om goed na te denken over de workshops en deze te analyseren. Een goed advies. Maar hoe analyseer ik zoiets eigenlijk?

Ik ben geen nieuwkomer in de Martial Arts. Voor mij is het altijd al een aantrekkelijk iets geweest. Kung Fu en Karate hebben iets over zich heen wat mysterieus is. Dat kan natuurlijk ook komen door de films die ik vroeger keek. Zelf heb ik BaguaZhang getraind, een paar weken Kung Fu (niet mijn ding). Nu train ik Karate.

Ik gebruik bewust het woord trainen. Dat is namelijk wat ik doe. Ik train. Ik bestudeer het niet. Maar misschien is dit iets wat ik eigenlijk wel zou moeten doen. De kunst echt bestuderen en niet alleen de bewegingen herhalen.

Okay laten we dan eens bestuderen wat ik deze zondag heb gedaan!

Allereerst heb ik de keuzes gedelegeerd. Er waren 7 workshops maar slechts 4 tijdssloten. Dit betekend dat voor de eerste 6 cursussen je moest kiezen tussen twee workshops. En gezien mijn ervaring buiten de bij mij bekende vormen klein is, heb ik de Yudansha (zij met een zwarte band) laten kiezen. Er vanuit gaande dat hun ervaring en kennis groter is dan de mijne hoop ik dat hun keuzes aansluiten bij wat wij doen of interessant zijn. Het is natuurlijk volkomen arbitrair maar keuzes maken blijft voor mij lastig en dit haalde de stress van keuzes bij mij vandaan. Mijn dank aan de Yudansha van mijn dojo.

De uiteindelijke workshops die ik heb gevolgd waren: Tai Chi, Escrima, Jiu Jutsu en Koryu Uchinadi. Van deze vier had ik alleen eerder gehoord van Tai Chi en Jiu Jutsu. Tai Chi heb ik zelf wel eens gedaan via een filmpje via youtube.

Maar wat vond ik hier nou van? Ik heb mijn mening over de workshops zelf. Maar mijn mening komt voort uit ego. Die wil ik aan de kant zetten. Ik wil er iets uit halen, iets van leren wat ik in mijn eigen training kan invoegen. Ik wil er van groeien.

Tai Chi.

De eerste van de Seven Masters was de Tai Chi workshop. Voor we begonnen gaf de instructrice aan dat ze ons een beweging ging leren in een half uur waar ze normaal gesproken weken aan spenderen. Waar de woorden in eerste instantie bij mij negatief binnen kwamen begrijp ik ze nu (achteraf) beter dan op het moment zelf.
Langzame bewegingen vergen concentratievermogen en beheersing. Elke beweging is exact en precies. Wonderbaarlijk is dit niet iets wat mijn lichaam zomaar doet. Veel bewegingen maak ik eigenlijk onbewust en hoewel ik graag denk van wel heb ik ze eigenlijk niet onder controle. Ik heb niet eens door of ik mijn voet neerzet zoals ik eigenlijk zou willen. Waar ik denk dat mijn grote teen vooruit staat is mijn voet rustig 30 graden naar buiten gedraaid. Ik moet dit zien om het door te hebben. Hierdoor kijk ik veel naar beneden tijdens mijn trainingen.
Je hele lichaam als 1 bewegen is daarnaast ook extreem moeilijk. Het verschuiven van gewicht, het bewegen van armen en benen en dit allemaal vanuit je core doen voelt niet intuïtief. Terwijl dit eigenlijk wel zou moeten.
Als ik dit zou willen leren dan zal ik die paar bewegingen die we hebben gedaan weken moeten oefenen om ze goed uit te kunnen voeren.

Hoe verhoudt dit zich tot mijn eigen training?
Het is makkelijk om om een perfecte uitvoering te verstoppen in snelheid. Door meerdere “acties” direct achter elkaar te plakken ontneem je jezelf de mogelijkheid om een analyse uit te voeren. Ook is er ruimte voor aanpassingen in het controleren van een beweging. Ik kan gaan kijken of ik mijn lichaam kan trainen om de correcte uitvoering te voelen. Dit zodat k niet meer hoef te controleren met mijn ogen. Hopelijk helpt dit om meer intuïtief bewegingen correct uit te voeren.

Escrima

De tweede Master van de Seven Masters waren de heren van Escrima. Het vechten met wapens. Ook hier duiken we meteen weer de films in. Of het gaat om middeleeuwse zwaarden, speren, katana of messen. Het echt vechten met wapens roept het zelfde op als karate en kung fu. Er had toch beter gekeken moeten worden naar wat ik op TV keek vroeger.
Om je tegen iets te verdedigen moet je weten hoe je er mee moet vechten! Deze uitspraak (okay ik heb hem iets aangepast) zal mij bij blijven. Omdat deze vorm meer gericht is op wapens heb ik meer moeite met het analyseren van wat ik daadwerkelijk heb gedaan. Er is niet veel uitleg gegeven over bewegingen zelf of de uitvoering van technieken. En in de bewegingen zelf zat veel overeenkomst met het zwaardvechten wat ik zelf heb gedaan.

Wat neem ik nou mee?
Er kan een meerwaarde zitten om mijn eigen training anders te gaan bekijken. Ik leer niet alleen hoe ik zelf moet “aanvallen”, maar ik leer ook hoe een ander zou aanvallen. Ik kan dus gaan kijken hoe ik mezelf zou kunnen verdedigen tegen de technieken die ik leer. Zou het mogelijk zijn om dit tegelijkertijd te doen? Is dit iets wat in de dojo mogelijk is of wil ik dit zelf thuis doen? Iets wat ik in mijn achterhoofd wil houden.

Jiu Jutsu

Deze vorm leek meer om worpen en worstelen te gaan. En hoewel worstelen en judo ook iets bijzonders hebben is het niet iets wat ik echt interessant vind. Ik weet niet waarom, het zijn effectieve stijlen en het heeft zeker meerwaarde om ze te bestuderen.
De positie van je tegenstander is daarbij essentieel, maar ook jouw eigen positie. Hoe zorg je dat een keten beweegt zoals jij eigenlijk wilt. Dit is niet iets wat ik instinctief begrijp. Ik weet hoe het lichaam werkt, toch is er nog een groot deel betreffende de manipulatie die ik niet begrijp. Kleine details kunnen essentieel zijn voor worpen en maken het verschil tussen het slagen van een techniek en het falen.
Iets wat bij deze workshop voor mij ook erg naar boven kwam was het volgende. Een oefening is niet meer dan dat. Een oefening. Soms moet ik het nut ervan misschien laten liggen en me focussen op de oefening. Ook als ik denk dat hij ineffectief is, niet mijn stijl is, of ik meteen een counter weet uit te voeren. Onthoud het is niet meer dan dat een oefening, Iets wat je iets probeert te leren. Belangrijk dat ik dan blijf kijken wat ik eruit kan halen.

En in mijn training?
Ik mag misschien meer toegeven op mijn worpen. Ik ben te voorzichtig om iemand pijn te doen. Maar ik moet er op vertrouwen dat ik deze oefeningen met mijn partner samen doe. Dat die aangeeft wanneer ik te ver ga maar mij wel de kans geeft om te oefenen.
Daarnaast is het de moeite waard om de variaties in een oefening te vinden. Te leren hoe mijn bewegingen vertalen op mijn “tegenstander” en wat verschillende variaties voor effect hebben.
Oh ja. Ik moet ook echt op mijn eigen gewrichten letten. Ik beweeg mijn hand soms op manieren die eerder tegenwerken dan effectief zijn.

Koruy Uchinadi.

De laatste van de Seven Masters. Tijdens deze workshop was er ook geen andere dus iedereen kon hier aan mee doen.
Ik had hier nog nooit eerder van gehoord. En wist dus ook niet wat ik kon verwachten. En om eerlijk te zijn, ik kan nog steeds niet zeggen wat dit precies is.
Ik zou het als volgt beschrijven: Het vlechten van verschillende oefeningen in samenwerking met mijn partner.
In zwaardvechten is een flow belangrijk om meerdere aanvallen te kunnen combineren. Maar in Karate is dit net zo belangrijk. Een flow van technieken kan helpen om aanvallen en verdedigingen door te zetten. Technieken staan niet op zichzelf en moeten misschien ook niet op die manier bekeken worden. In de oefening die we deden opende elke techniek een deur naar een nieuwe techniek. Uit elke greep kon ontsnapt worden gevolgd door een nieuwe greep.

Naar mijn eigen training.
Ik kan gaan kijken naar verschillende technieken in kata en deze ook echt aan elkaar te vlechten. Dit kan mijn kata dynamischer maken en mogelijk mijn lichaam ook leren hoe verschillende bewegingen aan elkaar voelen. Okay, dit is iets wat Sensei vaak genoeg aangeeft. Elke techniek behoord te eindigen in het begin van de volgende en pauzes behoren niet in de kata.
We praten vaker over het “nut” van bepaalde technieken die na elkaar volgen. Misschien is het nut alleen maar om connecties te kunnen maken. Tijdens de training werd gesproken over vechten met een empty mind. Niet nadenken maar je lichaam laten reageren. Is dat niet wat Kata ons leert? Het vermogen om ons lichaam technieken te laten koppelen zodat ik in een gevecht niet na hoef te denken wat ik moet doen?

Conclusie:

De workshop Seven Masters was een interessant weekend. En hoewel ik mijn mening elke keer veel te snel klaar had liggen heeft het later evalueren mijn kijk op de workshop zeker veranderd. Door te kijken wat ik uit elke training kon halen heeft het hele event een positieve herinnering gekregen. Zelfs al vond ik sommige trainingen niet geweldig. Ik heb elke keer iets kunnen leren.
Ook is het een goede herinnering om nederig te blijven. Ongeacht je graad in je eigen stijl je kan altijd nieuwe dingen leren. Als je er maar open voor staat.